Sinds twee jaar heb ik een nieuw leven.
Een leven met een fantastische man als partner. Harm dus.
Iets in mij kan het ergens nog steeds niet geloven. Alsof het een mooie droom is, waar ik ieder moment uit wakker kan worden.

“Ik heb het wel nodig om af en toe alleen te zijn. Wen er maar aan.” zei ik ergens in de eerste weken dat we samen waren. Zelfbescherming heet zoiets; het was als uit een vesting in mezelf. ‘Kom daar niet zomaar doorheen, want die heeft mij altijd beschermd.’
Een hele leuke, mooie, wijze, lieve man die verliefd is op mij. Die met mij samen wil zijn. Een man die eerlijk is, toegewijd… dat wist ik, want hij had 35 jaar met zijn vrouw samengeleefd tot zij twee jaar geleden overleed.

Hij is zoals ik gewenst had. Precies de man waar ik naar verlangde. Eindelijk was ik er klaar voor. Mijn straatje schoon genoeg geveegd… Ik heb hem uitgenodigd. Zelfs samen met mijn dochter Ayla (toen zes jaar). Een man in ons leven die blijft. We zijn nog geen twee jaar verder, maar ik weet dat hij blijft. Harm gaat niet weg. Here to stay.

Hij geeft ook nog eens bijzondere bewegings-workshops waarin hij je meeneemt om met en in jezelf te reizen. Het thema van Harm’s afgelopen Movement Medicine workshop was ‘Schoonheid’.

Ik probeer er aan te wennen… dat Harm blijft, dat er geen adders onder het gras zitten.
Er valt steeds weer een laagje van mijn hart. Laagjes die mijn hart zijn gaan beschermen; steeds een laagje erbij. Beschermen omdat verbinden met een man niet veilig voelde. Dat begon al heel vroeg. Een jaar of twee was ik (met sessies zie/weet je soms helder de leeftijd). Ik hunkerde naar liefde. Aanraking, warmte. Ik voelde me verdrietig en alleen. De zachte handen bleven weg. De warmte was op afstand. Te veel afstand. Leegte om me heen. Onveilig voelde dat. Te groot was de ruimte om me heen. Ik kon deze niet vullen. De grenzen waren te ver weg. Ik verdween. Iets in mij verdween. Naar binnen in mijn hart. En er kwam een laagje overheen. Bescherming. Zodat dat kwetsbare gevoel van alleen zijn, van hunkering, van verlangen naar contact, naar verbinding, naar liefde… zodat die kwetsbaarheid niet pijnlijk geraakt zou worden en daarmee nog kwetsbaarder zou worden.

Ik werd groter en gaandeweg kwamen er nog meer laagjes overheen. Niet omdat iemand me te kort wilde doen, niet omdat mijn ouders mij niet wilden of niet liefhadden. Ik weet zeker dat ik samen met mijn broertje hun dierbaarste ‘bezit’ was. Hun liefde was gevormd door de liefde, of het gebrek daaraan, die zij zelf ontvangen hadden. De manier waarop die liefde vervolgens naar mij kwam, was regelmatig scheef, verborgen of onbeholpen. En gelukkig ook vaak fijn en warm. Knuffels, interesse, steun, zorg, gesprekken. Er werd van alles voor mij en mijn broer georganiseerd om een heerlijke jeugd te hebben. Ik voelde me bevoorrecht, want ik wist dat er veel mensen waren die in erbarmelijke situaties leefden.
En toch voelde ik me vaak zo leeg van binnen. Niet gezien. Alsof ik er niet toe deed.
Mijn gevoelens leken niet belangrijk genoeg om geuit te mogen worden. Als ik dat dan wel deed ‘stelde ik me aan’, ‘deed ik moeilijk’ of ‘verpestte ik de sfeer’.
Papa en Mama handelden naar hun inzicht en ervaring op dat moment… Toen zij jong waren, werd er overleefd. In grote gezinnen van 6 en 8 kinderen werkten hun ouders hard om de eindjes ieder jaar weer aan elkaar te knopen. Ik weet niet of gevoelens in hun jeugd ooit een serieus gespreksonderwerp zijn geweest met hun ouders…

In mijn wereld is zolang ik me herinner veel gevoel geweest. In alle maten, kleurschakeringen, dieptes en hoogtes. Ik heb mijn gevoelens eindeloos geschreven, getekend, geboetseerd, geschilderd, geschreeuwd tegen de bomen in het bos, gehuild tegen de warme vacht van mijn pony, uitbundig gelachen met vriendinnen, gestampt met blote voeten over harde koude stenen paden, stenen in het water gegooid, geslagen tegen kussens… Mijn wereld was zo vol gevoelens en ze konden me soms zo overrompelen dat ik me goed herinner dat ik rond mijn twintigste me voorstelde hoe het zou zijn om tien jaar ouder te zijn; om meer levenservaring, meer relativeringsvermogen, meer rust en vertrouwen in het leven te hebben… Om niet meer zo overweldigd te worden door mijn emoties.
Inmiddels ben ik de veertig gepasseerd. Ik kan nog steeds gevoelens diep ervaren. Innerlijk geroerd worden. Alleen de golven overweldigen me niet meer zo. Ik kan getuige zijn. De golven voelen komen. Erin blijven staan. Ernaar kijken, ze helemaal doorvoelen, in de diepte, in de hoogte, de kou, de hitte, de kleurschakeringen. En ik blijf staan. In het midden. Mijn midden.
Het stroomt, het beweegt, het komt voorbij en het gaat weer.
Gevoelens geven mijn leven kleur. Beweging. Diepgang. Intense ervaringen. Schoonheid.

Boodschappen geven ze me ook, uit mijn binnenste. Delen die niet altijd aan de oppervlakte liggen, maar die op de achtergrond altijd een rol spelen. Ergens bepalen gevoelens mijn gedachten en daden mee. Ze kleuren me. Ze geven nuances. Diepte.
Het moment van schrijven is zo’n moment dat ik mijn eigen dieptes voel. Geraakt op een pijnlijke plek in mijn ziel. Beseffend dat die geraaktheid niet echt van vandaag is. Dit was iets ouds, een litteken.
Het was al aan het borrelen de afgelopen weken.
Thema: Veilig zijn, geliefd zijn, vertrouwen dat er voor me gezorgd wordt; in de breedste zin van het woord: emotioneel, liefde, aandacht, tijd, psychisch, spiritueel, financieel…

Net voor ik weer een volgende trede ‘omhoog’ ga in mijn innerlijke ontwikkeling, is er vaak zo’n moment van ‘terugval’. Alsof het leven me test: “Ben je écht toe aan deze volgende stap? Heb jij werkelijk meesterschap over dit deel in jezelf?”
Hoe kan het toch dat alles dan ook weer allemaal tegelijk komt? Al die lijnen die uitstonden voor dit thema in mijn leven lijken samen te komen in het nu en vragen mij: Vertrouw je echt?
Geloof je echt dat de Goddelijke Vader-Moeder voor je zorgt? Op een manier die je zelf niet kunt bedenken? Dit vraagt dus volledige overgave en niet bedenken hoe of wat, wanneer, waar of met wie…
Kan ik Liefde ontvangen van mijn dierbaren, van mijn lieve partner en het écht in mijn hart toelaten? Zonder vliesjes, hulsels of kapsels om mijn hart?
Respecteer ik mezelf zo, dat ik liefdevol maar duidelijk voor mezelf opkom wanneer een ander (onbewust) over mijn grenzen gaat? Hoe heb ik mezelf lief?

De tranen die vandaag stroomden hebben me een ‘huilhoofd’ gegeven. Een zwaar hoofd en een wazig gevoel. Ook een stil gevoel. Stilte na de storm. Schoon.
Nieuwe ruimte in mijn hart. Er is iets ouds weggespoeld. Ik heb vliesjes los kunnen laten rond mijn hart. Vliesjes van: ‘ik doe er niet toe’, van: ‘het maakt niet uit of ik er wel ben of niet’, van: ‘me niet gehoord, niet gezien, niet belangrijk voelen’.
Het was een regenbui ondersteund door sessiewerk met mijn Omniumwerk-buddies, waardoor deze overtuigingen voor eens en voor altijd weggespoeld konden worden. Losgelaten en met de stroom mee uit mijn lijf. Niet alleen tranen, ook kou kwam uit mijn lijf en allerlei energetische substanties. Niet alleen uit mij, maar doordat ik in verbinding ben met alles, ook uit het collectief.

Dank je wel dat ik vandaag getriggerd werd!
Soms is dat nodig om een oude laag schoon te spoelen. En vervolgens weer nieuwe informatie, nieuwe energie in mijn systeem toe te kunnen laten. Meer Licht, meer van Mijn Unieke wezen.
Energie van mijn Goddelijke Ouderpaar om mijn heen; onvoorwaardelijk liefdevol steunend, met een eindeloos vertrouwen in mijn mens-zijn.
Ik word niet alleen gezien, gehoord, erkend en liefgehad, er is onvoorwaardelijke steun. Niet alleen van mijn Goddelijke Ouderpaar, maar ook van veel veel meer prachtige krachtige wezens; mijn team, mijn Goddelijke Team.

Wat een schoonheid. Wat ben ik dankbaar dat die wereld er altijd voor mij is. Zo dichtbij. Om mij heen en in mijn hart.
“Schoonheid was ook mijn toevluchtsoord.” was een realisatie die ik had tijdens de workshop van Harm onlangs. In mijn hunkering als meisje naar liefde, verbinding en erkenning voor mijn diepste zijn, vond ik schoonheid als antwoord voor mijn ziel.
Mijn juffie in de eerste klas van de Vrijeschool representeerde voor mij schoonheid. Haar creaties; prachtige schilderingen, bordtekeningen, verhalen, haar gebaren, alles was doordrenkt van schoonheid.
Als zij een simpele riviersteen in haar hand hield werd het een kostbare schat. Door haar aandacht, haar zachte liefdevolle blik.
Dat was waar ik naar hunkerde.
Door haar heen stroomde liefde voor de schepping. Die kende ik. Die zat ook diep in mij verborgen.
Liefde voor de natuur, voor dieren, voor mooie dingen, voor kunst. Liefde voor het goddelijke, voor de kracht die alles bezielt.

Eén van de schilderijen van mijn juffie hadden wij gewonnen bij een loterij van de school. Dat moet de bedoeling geweest zijn, ergens onderdeel van mijn ‘afspraak’ met haar. Het was een liefdevolle, kleurrijke verbeelding van het verhaal ‘Het Witte Paardje’. Een verhaal door haar zelf geschreven.
Het witte paardje representeerde de zuiverheid van de ziel. Op het schilderij rende het witte paardje met een karretje erachter met twee vrolijk stralende kinderen erin. Ze gingen een warm zonnig landschap tegemoet. Ik heb het nog helder voor mijn geestesoog.
Die schildering was een wereld voor mij. Jaren heeft zij boven onze eetkamertafel gehangen, die wereld. Het was de wereld waar ik naar hunkerde: de heelheid, ongeschondenheid van de ziel en de liefdevolle schoonheid van de zon, de aarde, de schepselen van de aarde. In die wereld wilde ik leven.
Diep binnenin mij is die wereld altijd heel gebleven. Zij is nooit weggeweest. Verbinden met schoonheid heeft haar mede in stand gehouden.

Schoonheid; mijn toevluchtsoord. Voor mij is Schoonheid gevuld met Liefde. En Goedheid. En Waarheid. En vooral Liefde.
Deze oerkrachten zijn niet zonder elkaar. Ze vullen elkaar, zijn verbonden… deze goddelijke essenties van het bestaan: Liefde, Schoonheid, Goedheid, Waarheid.
Bouwstenen van de wereld.
In de meditatieve ervaringsreizen van Caroline Cory heb ik deze wezenlijke krachten op een nieuwe manier leren kennen. Als fundamentele elementen van de Schepping bij de Bron van alle bestaan. Het is zoo heerlijk, zo helend om vanuit de Bron deze krachten, energieën, frequenties, in je eigen fysieke cellulaire structuur op te nemen! In alle kleurschakeringen, diepten, hoogten, vormen, codes die deze kwaliteiten omvatten. Vanuit het hart van onze Goddelijke Schepper-Ouders uit het centrum van ons Universum en vanuit ons eigen Gouden hart stralen ze. Essenties die ons om-hullen en in-hullen, ons dragen en voeden. Al-tijd.

Liefde Goedheid Schoonheid Waarheid

THUIS